نقطه الف

یک پیشنهاد آرام
هیچ توجیهی جای آدمی را که می‌میرد و دیگراصلاً نمی‌تواند هیچ نتیجه‌ای را توی دنیا ببیند نمی‌گیرد.هیچ پیشرفتی جای پای از دست‌داده‌ی یک آدم نمی‌شود و هیچ نتیجه‌ای برای هیچ آدمی نزدیکان ازدست‌داده‌اش نمی‌شود.و این را هم اصلاً نمی‌فهمم که چرا ما همیشه فکر می‌کنیم آن کسی که قرار است بمیرد یا دست‌و‌پایش کنده‌شود حتماً ما و عزیزانمان نیستیم و بعد آسوده‌خاطر روی هزینه‌ای که لابد همسایه‌ها قرار است بدهند حساب‌وکتاب می‌کنیم و قانع می‌شویم که بالاخره هر دستاوردی هزینه‌ای دارد! ما واقعاً قوه‌ی تعقلمان را از دست‌داده‌ایم یا آنقدر اوضاعمان بد است که مرگ را به تداوم وضعیت ترجیح بدهیم؟