ودکا و اسباب آش و دانه ی قناری موجود است

شماره ی یک

لحظه ای برگشت و به پشت سرش خیره شد. البته نه اینکه چیزی توجهش را به خود جلب کرده باشد،نه، فقط به این دلیل که می خواست کاری انجام دهد. او از دو دقیقه ی پیش تصمیم گرفته بود که از این به بعد تنها به چیزهای مهم زندگیش فکر کند، چون بر این باور بود که تقریبا (کاملا) همه ی 31 سال و 6 ماه و 10 روز و 10 دقیقه ی عمرش را صرف امور بیهوده نموده است. او فکر می کند که تقصیر از جانب شخص خودش نیست. چطور می توانست بیان کند؟ می دانست که در بعضی از موارد خطا از او بوده اما خوب اگر کمی انصاف داشته باشیم، او مقصر در ایجاد همه ی چاله چوله های زندگیش نیست.

لحظه ای با خود اندیشید که از همین الان می تواند چند نکته ی بنیادی را در زندگی پیشه کند.

1- فقط آنچه را باور کند که با چشمانش ببیند.

اما هر چه فکر کرد نکته های بنیادی دیگری به خاطرش نیامدند. این را هم در نظر بگیریم آن چیزی را که او

نزد خودش سنجید، چندان هم بی اهمیت نیست، یعنی اینکه ببینی و بعد باور کنی – باور کردن محض که نه،

فقط نوعی خود باوری مزمن که حداقل بتوانی زندگیت را بر روی آن بنا کنی، یک بن داشت، چه می دانم؟ یک پایه، ستونی چیزی که بشود تا حدی به آن اعتماد کرد، که بشود فکرت را روی آن سوار کنی، بحث کنی، هنرت را گسترش دهی، یا اینکه کتابهای فلسفی بخوانی یا حتی نویسنده شوی-

...

شاید ادامه داشته باشد